Szata roślinna

Home / Szata roślinna

Silny wpływ klimatu oceanicznego w Drawskim Parku Krajobrazowym przyczynił się do powstania różnorodnych zbiorowisk roślinnych, które związane są z wodami,

ich strefami przybrzeżnymi oraz torfowiskami mszarnymi i turzycowiskami” (Gorkowienka, 2008)

Na Pojezierzu Drawskim można spotkać gatunki roślinności atlantyckiej, górskiej, borealnej, południowej i arktycznej. „Szczególnie cenne w Parku są jeziora lobeliowe odznaczające się jasnym dnem i bardzo czystą wodą, ubogą w składniki mineralne”(Pajewski, 2008). W skład szaty roślinnej tych jezior wchodzą m. in:

  • Lobelia jeziorna
    Poryblin jeziorny
    Brzeżyca jednokwiatowa

Do szczególnych zbiorowisk Drawskiego Parku Krajobrazowego zalicza się torfowiska szczególnie wysokie, inaczej zwane rojstem albo mszarem, miejscem ich występowania przeważnie są strefy wododziałowe.

Na torfowiskach można spotkać taką roślinność jak: modrzewnica europejska, przygiełka oraz rzadko występująca żurawina drobnolistkowa. Często spotykane są również wszystkie trzy krajowe gatunki rosiczek: okrągłolistną, długolistną i pośrednią.

W dolinie rzek Parku można spotkać wiele chronionych gatunków roślin: podkolan biały
i zielonkawy, kruszczyk błotny i storczyk szerokolistny.

W DPK występuje różnorodna odmiana mchów, liczba ich sięga do 274 gatunków,

z czego 21 zaliczana jest do rzadkich w skali kraju, a 30 należy do roślin zagrożonych
w Polsce.

Około ¼ powierzchni Parku Krajobrazowego stanowią lasy, które nadają swoisty klimat temu obszarowi. W Parku występuje duża różnorodność drzew: „Głównymi gatunkami lasotwórczymi są: sosna zwyczajna(45%), buk zwyczajny(25%), brzoza brodawkowata(12%), świerk pospolity(7%),olsza czarna(4%), dęby szypułkowy i bezszypułkowy(4%)”(Pajewski, 2008). Liczbą przeważającą zbiorowisk leśnych są buczyny i bory sosnowe.

Wyspa Bielawa położona na Jeziorze Drawskim o powierzchni 79,5 ha, uznawana jest za jedną z najpiękniejszych wysp Polski. Charakteryzuje się bujną fauną i florą oraz rzadko występującymi gatunkami roślin.

Na wyspie został utworzony Rezerwat przyrody, którego poznanie umożliwia istniejąca ścieżka przyrodnicza czterokilometrowa trasa wokół wyspy pozwala poznać typową dla niej przyrodę. Na Bielawie znajdują się stanowiska, dzięki którym turysta może obserwować nietypową przyrodę w ciszy i spokoju.

Tablice informacyjne, które znajdują się na ścieżce przyrodniczej, pozwalają zapoznać się turyście z istniejącą na wyspie florą. Szyldy te są umieszczone koło ważniejszych roślin, drzew, pomników przyrody czy też występujących tu lasów.

Warto zwrócić szczególną uwagę na naturalne procesy odtwarzania lasu, które tu zachodzą
w zbiorowiskach leśnych. Do nich należą gatunki drzew, których charakterystyka została przedstawiona poniżej.

Grąd – Około 3% powierzchni leśnych w Polsce stanowią grądy. Występują na siedliskach lasu mieszanego wilgotnego. Są to lasy dębowo-grabowe, z domieszką buka, klonu zwyczajnego oraz wiązu i jaworu na siedliskach bardziej żyznych.

Warstwa zielna jest dobrze wykształcona z charakterystycznym aspektem wczesnowiosennym. Spotykamy tu takie rośliny jak: przytulię leśną, gwiazdnicę wielkokwiatową, zawilec gajowy, fiołek leśny i kulik pospolity.

Reprezentantami fauny w starszych drzewostanach są gatunki objęte ochroną,: kozioróg dębosz, jelonek rogacz i pachnąca dębowa, a ptasiej- bielik, orlik krzykliwy, bocian czarny oraz kanie.

Łęg olchowo-jesionowy – Las ten zajmuje około 150 tys. ha powierzchni w Polsce. Występuje w dolinach mniejszych rzek i strumieni, dominują w nim olsza czarna z domieszką jesionu wyniosłego. Dobrze zachowane łęgi są najbogatszym zbiorowiskiem w Europie pod względem fauny i flory. Rosną tutaj rośliny rzadkie oraz chronione takie jak: pióropusznik strusi, skrzyp olbrzymi i porzeczka czarna. Natomiast stare drzewostany są domem dla ptaków takich jak: orlik grubodzioby, żuraw, kania czarna, bielik czy zimorodek.

Olsza czarna – Wysokość olszy to 20-30m., średnica jej korony 5-10m. Korona jest zazwyczaj wąskostożkowata z zaokrąglonym wierzchołkiem, pień równy oraz prosty. Olsza czarna kwitnie w III-IV przed rozwojem liści. Drzewo najlepiej rośnie na glebach zasobnych

w wilgoć. Olsza jest odporna na mróz, szybko rośnie oraz jest gatunkiem krótkowiecznym-120lat.

Jesion wyniosły – Wysokość jesionu wyniosłego sięga do 40m, średnica korony 15-20m. Korona owalna, szeroka oraz przejrzysta, pień prosty, wysoki natomiast u samotnie rosnących okazów – niski. Kwitnie w kwietniu, a kwiaty wyrastają na zeszłorocznych pędach. Rośnie na glebach bardzo żyznych, torfowych silnie uwilgotnionych. Jest gatunkiem długowiecznym-300lat, odporny na zanieczyszczenia atmosferyczne oraz na mróz, jest umiarkowanie światłożądny.

Modrzew europejski – Wysokość 25-35m, średnica jego korony to ok. 7-12m, korona stożkowata, regularna w budowie oraz niezbyt gęsta. Pień prosty i gładki. Kwitnie na przełomie IV-V. Jest jedynym rodzimym drzewem iglastym, który zrzuca igły na ziemię. Najlepiej rośnie na ziemiach lekko wilgotnych oraz zasobnych. Modrzew europejski jest długowiecznym drzewem-720lat, nie lubi bocznego ocieniania, mrozoodporny, odporny na zanieczyszczenia oraz wybitnie światłożądny.

Występują dwa gatunki głogu w Polsce:

Głóg dwuszyjkowy (4-5m) najczęściej rośnie na polanach wewnątrz większych kompleksów leśnych, jako duży krzew. Kwitnie w połowie maja. Z mięsistych owoców można robić kompot i dżem.

Głóg jednoszyjkowy (3-5m) często sadzony wzdłuż dróg jako roślina żywopłotowa oraz na miedzach. Kwitnie na przełomie maja i czerwca.

Brzoza brodawkowata – wysokość ok. 20-25m, średnica korony 5-10m, korona zmienia się, pień zazwyczaj prosty. Kwitnie w kwietniu razem z rozwojem liści. Brzoza rośnie na wszystkich typach gleb, za wyjątkiem zbyt wilgotnych. Jest gatunkiem krótkowiecznym(do 100 lat), mrozoodporny, światłożądny, szybko rosnący oraz mało podatny na zanieczyszczenia.

Topola osika – Osiąga do 35m wysokości. Kwitnie III-IV, przed rozwojem liści. Nasiona mają długi biały puch, w maju i czerwcu rozsiewa je wiatr. Lubi siedliska luźne, świetliste
i żyzne. Drzewo kojarzone z ”szeptem wiatru” pełniło rolę drzew wieszczych.

Dąb szypułkowy – Wysokość 20-40m, średnica korony 15-20m, korona zmienna jest, lecz najczęściej spotykany jest typ kopulasty. Pień prosty, równy, z wyraźnie zaznaczoną szyją korzeniową. Kwitnie w IV-V. Rośnie na glebach wilgotnych i ciężkich. Gatunek zaliczany do długowiecznych (1200lat), średnio wrażliwy na zanieczyszczenia, mrozoodporny.

Buk zwyczajny – Wysokość 25-40m, średnica korony 15-20m, korona kolista. Pień prosty, równy, szyja korzeniowa silnie rozwinięta. Kwitnie w IV-V. Owocem buka są jadalne orzeszki zwane bukwią. Rośnie na glebach ciężkich oraz wilgotnych. Zaliczany do gatunków długowiecznych (350lat), średnio odporny na mróz, światłolubny, dobrze znosi zanieczyszczenia.

Od dawnych czasów symbolizował zrozumienie, podtrzymanie i zachowanie.

Buk, który znajduje się na wyspie jest jedną z największych atrakcji Bielawy. Został uznany za pomnik przyrody, gdyż ma swe wartości historyczne, naukowe, kulturowe oraz ma prawdopodobnie ponad 200lat. Pomnik przyrody, był największym drzewem na wyspie.

Murawa – Powstaje na siedlisku suchym i ubogim w składniki pokarmowe. Na tej murawie przed laty było pole uprawne, obecnie powstał zwarty dywan złożony z traw oraz innych gatunków dwuliściennych bylin i kserofitów (rośliny odporne na suszę).